Digitaal prikbord

Soms beginnen dagen met gebeurtenissen, die later de eerste van een reeks pechgevallen blijken te zijn. Iets wat je op dat moment nog niet weet. Gelukkig. Zo begon mijn afgelopen zondag prima. Uitgerust en vol goede moed zou ik richting Egmond vertrekken om daar mijn eerste marktdag te beleven. De auto was snel ingeladen. Had ik alles? De vodjes papier waarop mijn checklist verspreid was weergeven, waren alle afgevinkt en daar vertrok ik. Wat zie ik? De tank leeg? Licht geïrriteerd dan toch maar eerst langs de benzinepomp. Ik houd van auto’s, maar tanken vind ik zo een zinloze bezigheid. Kostbare minuten in mijn scherpe tijdsplanning. Oh ja, dat ene lampje dat weer ging branden. De bandenspanning. Verrek, totaal vergeten. En inderdaad, bij de pomp aangekomen, zag ik een lelijke glooiing in mijn rechter voorband. Maar dáár ging ik niet mee op pad! Het lijkt nu, terwijl ik dit schrijf, dat dit alles in kalmte werd geregistreerd, maar eigenlijk was niks minder waar. Ik was wel degelijk een tikkeltje gespannen voor de markt, tel daarbij op de toch weer net iets te strakke planning en het gebrek aan benzine en lucht, en mijn ogenschijnlijke kalmte was totaal verdwenen. Driftig en boos snelde ik van de pomp naar huis. Ik zou niet gaan, of op z’n minst met een andere auto.

Voor veel mensen is tuinieren een hobby. Lekker met je handen in de aarde en met warme belangstelling afwachten wat er voor moois gebeurt in je tuin. Ik heb dat niet. Thuis in Nederland hebben we een kleine achtertuin, laten we zeggen 25 vierkante meter. Het grootste deel van die postzegel is uit praktische overwegingen bedekt met tegels. Voor de “gezelligheid” zet ik echter wel wat plantenbakken neer in de zomer. En verder groeit er een rozenstruik, waar uit ik, als ik zin heb en erg in de mood ben ‘for English gardening’, zo nu en dan met mijn snoeischaar wat uitgebloeide rozen knip. De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat ik me dan ook voel alsof ik uit the ‘country side’ kom, om maar even in het Engelse te blijven. Dat is natuurlijk volkomen onzin.

Onlangs deed ik mee aan een zogenaamde battle van een grote doe-het-zelf zaak, die designers, professioneel of niet, uitnodigde, of liever gezegd uitdaagde, om een mooi ontwerp in te leveren, dat bij winst in alle filialen van die doe-het-zelf zaak in Nederland verkocht zou worden. Ik rekende me vanaf het eerste begin rijk! Ik ging die challenge aan en winnen zou ik ook. Ik heb tien ontwerpen ingeleverd en het heeft me een spannende tijd opgeleverd, want zo een challenge houdt je wel bezig, kan ik je melden. Word ik al genoemd op Instagram, is er iemand van de jury die mij "liked"? En toen iemand dat inderdaad deed, aah, toen had ik in gedachten al een nieuwe jurk gekocht voor bij de prijsuitreiking en had ik mijn foto levensgroot al in 3000-voud in karton besteld. Voor in elk filiaal één. Helaas, hoogmoed komt voor de val, hoewel val in dit verband eigenlijk totaal niet aan de orde is. Andere inzendingen waren evenzeer prachtig en het ontwerp dat gewonnen heeft, uit de categorie bloemenbehang, mag er gerust zijn. 

Het was natuurlijk altijd al populair, dat winkelen vanuit je luie stoel. Hoe makkelijk kan en wil je het hebben? En is het leuker dan echt shoppen? Ik heb laatst eens de proef op de som genomen. Ik ging fysiek winkelen. En dat was natuurlijk een tijdje geleden in verband met de Corona-toestand.

Op museumgebied is Amstelveen rijkelijk vertegenwoordigd. In het pretentieuze Stadshart staat het Cobra museum. Dit internationale museum voor moderne kunst, biedt een zeer interessant podium aan kunstenaars van naam en faam, onder meer, zoals de naam al doet vermoeden, van de Cobra-beweging. 

Hoe lang kan je ergens tegen aanhikken? Een knoop doorhakken. Een nieuwe start maken. Het zijn zaken waar je reikhalzend naar uit kan kijken, maar wanneer de gelegenheid zich dan daadwerkelijk ook voordoet, krijg je toch last van koudwatervrees. Wat als, kan ik dit wel en kan ik zo maar iets gaan doen wat ik echt leuk vind?